• Arjan Gunst: video vanaf 00:00
• Ina van de Nes: video vanaf 16:34
• Wim Tilburgs: video vanaf 24:10

Arjan Gunst heeft sinds zijn negende diabetes type 1. Zoals zoveel mensen met deze aandoening maakte hij in zijn pubertijd een ontkenningsfase door en verwaarloosde hij zijn ziekte, maar toen hij de realiteit accepteerde besloot hij zich voorbeeldig te gedragen en zijn ziekte zo goed mogelijk te managen. Precies volgens de richtlijnen van zijn internist en diabetesverpleegkundige at hij volgens de Schijf van Vijf en compenseerde hij zijn koolhydraatinname met exogene insuline. Het resultaat was de gebruikelijke bloedsuikerachtbaan en de torenhoge HbA1c’s die voor deze categorie diabeten vrij normaal zijn. Toen Arjans oogarts vorig jaar beginnende retinopathie vaststelde, besloot hij dat er wat moest gebeuren. Gesteund door zijn ouders die zelf al eerder een paleo-achtige leefstijl waren gaan volgen omdat ze zo functioneel mogelijk ouder willen worden, verlaagde hij zijn koolhydraatinname dramatisch. In die omschakeling werd hij intensief begeleid door diëtiste en diabetesverpleegkundige Harriët Verkoelen, misschien wel de allereerste zorgprofessional die Nederlandse diabeten met een koolhydraatarm voedingspatroon op het droge begon te helpen. Het effect laat zich raden. Zijn insulinebehoefte daalde enorm, zijn bloedsuikers werden laag en stabiel, zijn HbA1c halveerde en is nog steeds dalend, hij voelt zich veel beter en zijn retinopathie verdween. Allemaal al vele malen eerder gedocumenteerde waarnemingen en logisch bovendien. Zijn artsen daarentegen, vinden het maar niets. Ze zijn niet geïnteresseerd in het waarom van de spectaculaire verbetering, voorspellen hel en verdoemenis en doen tot op de dag van vandaag verwoede pogingen om hem op andere gedachten te brengen. Tijdens de sessie in Maastricht zei Arjan daarover enigszins besmuikt: ‘Ik heb, in alle bescheidenheid, het gevoel dat ik ze niet echt nodig heb.’

Ina van de Nes werd in haar vroege jeugd op allerlei onvoorstelbare manieren gruwelijk misbruikt. Haar hersenen kozen als overlevingsstrategie voor de meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Ze kent vrijwel alle psychiaters van Nederland en er was een periode dat haar dagvoorraad medicijnen niet in een Albert Heijn tas paste. Bij wijze van spreken. Ze kreeg ook aortaklepinsufficiëntie, maar dat was een bijzaak in alle ellende. Een toevallige ontmoeting met de hier welbekende Hannie Schaft-achtige diëtiste Connie Hoek bracht Ina op het evolutiegeneeskundige pad. Ze voerde een paleo-achtig eetpatroon in. Om een heel lang verhaal wat af te snijden, vandaag leidt ze zonder medicatie een min of meer normaal leven en de nog niet zo lang geleden aangekondigde hartklep-operatie is voor onbepaalde tijd uitgesteld. Niet meer nodig, oordeelt de cardioloog. Ook haar behandelaars hebben weinig belangstelling voor het waarom van haar plotselinge en toch vrij opmerkelijke vooruitgang. Ina’s eigen verklaring is dat de correctie van haar fysiologie haar brein de energie geeft om de trauma’s op een productievere manier te verwerken. Wat mij logisch in de oren klinkt. Ina vraagt zich af hoe intelligente mensen die met de beste bedoelingen voor geneeskunde kozen, zo weinig belangstelling voor biologie en opmerkelijke klinische waarnemingen kunnen hebben.

Nummer drie: “C. Bezoekers van deze plek kennen hem als de Libanonveteraan die zijn diabetes type 2 en de vele complicaties die hij al had ontwikkeld omkeerde met een ketogeen dieet. In Maastricht vertelde Wim over een minder bekende kant van zijn transformatie. Voordat Wim diabetes ontwikkelde had hij last van oorlogsverslaving. Mensen die gedurende langere tijd geregeld in een besloten groep aan groot gevaar bloot staan, vallen als ze weer terugkeren naar meer normale omstandigheden in een gat. Ze missen het gevaar en de kameraadschap en gaan op zoek naar kicks. Wim deed heel gekke dingen, waar hij liever niet te veel over uitweidt. Wel vertelde hij: ‘Als veteraan ben je in potentie gevaarlijk, dus werd ik, terecht, nu en dan in een isoleercel gezet.’ Toen hij diabetes kreeg en geen energie meer had, sloeg het thrill seeking copingmechanisme om in een klinische depressie. Long story short: Wims brein is nadat hij zijn levensstijl omgooide in balans gekomen. Hij is niet meer depressief, maar hij heeft ook geen behoefte om onverantwoorde risico’s op te zoeken. Ook Wim kon al zijn psychiatrische medicatie bij het klein chemisch afval dumpen en ook Wim ontmoette bij zijn hulpverleners slechts een glazige blik.