Stop de welvaartsziekte instandhouding klucht
Een olietanker op de oceaan van richting laten veranderen gaat heel erg langzaam. Zo is het ook gesteld in de reguliere gezondheidszorg m.b.t. welvaartsziektes en chronische aandoeningen gerelateerd aan suiker(over)consumptie: hyperinsulinemie, hypoglykemie, insuline resistentie, overgewicht, diabetes type-2, metabool syndroom, en hartziekte.
Medicatie was het antwoord op alles, de afgelopen vijftig jaar of langer, in de praktijk van de gezondheidszorg. Met de behandeling van mensen die lijden aan welvaartsziektes zoals metabool syndroom was dat niet anders. Dit is niet een manier om een mens te genezen, maar een manier om er een patiënt van te maken door ziekte in stand te houden, en de rest van het leven afhankelijk te laten zijn van medicijnen. Het heeft allemaal niet gewerkt: de enige die hier wel bij gevaren heeft is de farmaceutische industrie.
Hoe lang kan onze maatschappij het zich nog veroorloven om deze ramkoers voort te zetten?
Ramkoers: de wal en het schip
Maar hoe lang kan onze maatschappij het zich nog veroorloven om deze ramkoers voort te zetten wanneer de ziektekosten de pan uitrijzen, alleen nog maar zullen oplopen met meer dan de helft van de bevolking in een staat van hyperinsulinemie? Laat een ding duidelijk zijn, wanneer je been gebroken is, of je oor verstopt zit dan kun je nog steeds prima terecht bij onze ziekenhuizen en huisartsen. Wat de behandeling van welvaartsziektes zoals diabetes type-2 betreft bevindt de reguliere gezondheidszorg zich nu op een dood spoor. Wanneer het zich niet opnieuw kan uitvinden dan moet de wal het schip maar keren.
Verandering van onderop
Het klinische bewijs van de vele mensen met overgewicht die door een laag koolhydraat dieet afvallen, de groeiende groep ex-patiënten die met een leefstijlverandering diabetes type-2 hebben weten om te keren: het kan niet langer meer genegeerd worden zonder hypocrisie. Het zichtbare succes van deze tegenbeweging – van onderop ontstaan door mensen die het heft in eigen hand neemt – valt in deze digitale tijden niet meer te ontkennen. Mensen zijn ook mondiger geworden: ze slikken het letterlijk en figuurlijk niet meer.
Genezing door leefstijlverandering
Het is een mythe – in stand gehouden door gedesillusioneerde artsen – dat mensen niet geïnteresseerd zouden zijn in hun eigen genezing wanneer dat betekent dat ze zich niet meer elke dag vol kunnen proppen met chips, chocolade en koekjes om dat vervolgens weg te kunnen spoelen met een glas frisdrank of vruchtensap. Geef ze de optie: wil je langzaam wegkwijnen door welvaartsziekte of gezond en vitaal zijn? Voor kwetsbare mensen zal het nog steeds een onmogelijke keuze zijn, maar velen zullen toch echt kiezen voor het laatste[1]. Geeft de arts een patiënt niet deze optie, luistert hij slecht om maar zo snel mogelijk een medicijn voor te kunnen schrijven, dan vallen deze mensen tussen wal en schip.
Mentale ondersteuning
Maar dit genezingsproces door leefstijlverandering behoeft ondersteuning door een behandeld arts, want vele mensen zijn verslaafd aan suiker en ondervinden stress. Stress-eten is een fenomeen dat afkicken van suiker bemoeilijkt. Lichaamsbeweging speelt een rol, net als goede nachtrust. Men zal gemotiveerd moeten zijn om slechte gewoontes om te zetten in goede gewoontes want er zal altijd iets voor in de plaats moeten komen. Daarbij zal een mens zijn energiehuishouding moeten transformeren door de hiërarchie van voedselverbranding van het lichaam in het voordeel van vetverbranding mogelijk te maken. Men zal uiteindelijk moeten transformeren van een snelle koolhydraatverbrander naar een trage vetverbrander, al zal dit niet zonder slag of stoot gaan. Een arts zal wel een aantal keren mogen uitleggen dat suiker of eenzijdige koolhydraten in vele verborgen vormen voorkomt in ons alledaagse eten zoals bijvoorbeeld in muesli, brood, aardappelen, vruchtenyoghurt en fruitsap. Dit proces behoeft kennis, moeite, geduld, aanmoediging en mentale ondersteuning door een arts en zal tijd kosten. Deze arts zal bijvoorbeeld inzicht verschaffen in verbeterde glucose waarden in het bloed, zelfs wanneer er verder nog geen zichtbaar resultaat is geboekt, en de patiënt aanmoedigen op het juiste pad door te gaan.
Finita la commedia
Het grootste obstakel voor de gezondheidszorg om te veranderen is om te komen met een nieuw verdienmodel om preventie en genezing d.m.v. leefstijlverandering te faciliteren. Toch glimmeren er sprankjes hoop in de modder. Iemand als Professor Hanno Pijl van het LUMC in Leiden die baanbrekend werk verricht op het gebied van leefstijl interventie en de gepersonaliseerde behandeling van diabetes type-2. De huisartsen die zich binnen de kaders van de huisartsgeneeskunde geen raad meer weten met de welvaartsziekten epidemie en een alternatief antwoord formuleren m.b.v. bijvoorbeeld homeopathie, leefstijlverandering – en ziektepreventie begeleiding. De diëtisten die hun toko ombouwen tot leefstijl praktijk. De fitness- en gezondheid bloggers op het internet. Alles zal helpen om het roer om te doen laten gaan. Het heeft al veel te lang geduurd: mag deze gesubsidieerde welvaartsziekte instandhouding klucht alstublieft een keer ophouden?
1. Om nog maar te zwijgen over ziekte preventie door leefstijlverandering, kijk eens goed om je heen en je zult zien dat mensen allerlei informatie verzamelen om gezond en vitaal te kunnen zijn, als ook om die gezondheid nog verder te kunnen optimaliseren, want vitaliteit en fitheid heeft zijn eigen aantrekkingskracht of sexappeal.
Dit artikel verscheen eerder in Bramblog